The Confession اعترافــــنامـه: چه پاییزی است این پاییز! این بادها چه می گویند؟

دوشنبه، آذر ۲۰، ۱۳۸۵

چه پاییزی است این پاییز! این بادها چه می گویند؟

هر باد وزد به ناکجا می بردم
-------------------------------------جز باد صبا که نزد «ما» می بََرَدم
وان یار که بی نکحت او هیمۀ نارم
-------------------------------------------با باد صبا به یـادها می بَرَدم
دی باد صبا یاد ترا عطر بیفشاند
----------------------------------------دریاب مرا که غم کجا می بَرَدم
این هستی بی مستی من جام تهی گشت
---------------------------------------کو ساقی من که هوشها می بَرََدم
چون پیک سکوت است صبا، لیک
-------------------------------------آن صُمت بسی به صورها می بَرَدم
هیهات که این باغ شده عین بیابان
--------------------------------------بی دوست مگر به قفرها می بَرَدم
از هست گذشتم، که از دوست نگردم
--------------------------------------بنگر که فلک چه بی حیا می بَرَدم
ای دوست بیا مهر بیفروز به مهجور
-------------------------------------کاین سان نسزد که بر جفا می بَرَدم
جانانه بیا باد صبا را صلتی ده
------------------------------کاندرقدمت هم سر و صهبا به فدا می بَرَدم
مجنون سعیدم اگرم باز بخوانی
--------------------------------------ورنه دیباچۀ غم سوی فنا می بَرَدم
---------------------------------------------------------------بیستم آذر هشتاد و پنج

برای زوموروس

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

بازسازی

وقتی گفتگاه بازسازی سنت ایجاد شد، برای بسیاری غریب نمود و بسیاری نیز سخنش را نارسا یافتند. به گمان خودم حرفم را صریح و ساده گفته بودم. اما انگار بسیاری اوقات فقط برای گمان خودم چنین بوده...
بازسازی سنت، برای من یعنی فهمیدن این که کیستم و فهمیدن کیستی همیشه عبارت از آن است که کیستی را بسازیم. چون هویت یا کیستی، چیزی در آن بیرونها نیست که برویم و کشفش کنیم؛ همانی هستیم که داریم ایجادش میکنیم. برای ساختن کیستی هم ناگزیر از آنیم که گذشته ای داشته باشیم و آن را بفهمیم. می گویند و درست می گویند «کسی که گذشته ندارد، آینده ای هم نخواهد داشت».
حالا این منم که در درون خودم بدین نیاز پی برده ام؛ اما این نیازی که در من شکل گرفته، که نیازی شخصی یا فردی نیست؛ نیازی است که زمانۀ من دارد و من به نسبت حضورم در این زمانه، دارم آن را درمی یابم. من آنقدر هستم که خود را می سازم، که خود را بازمی سازم. بیش از آن و غیر از آن اصلا نیستم. غیر از آن، اگر فکر می کنم که هستم، اشتباه می کنم؛ چون تنها ادای دیگران را درمی آورم؛ پس آنها هستند، نه من!
من هنگامی خواهم توانست عنوان و صفت ِ «بودن» را بر خود داشته باشم، که خویشتن مستقلم را بسازم و بشناسم. من به این می گویم باز سازی سنت؛ آنچه که در من و بر من می گذرد، این است.