The Confession اعترافــــنامـه: تارنوشتهای ما، سنگ قبر ما

شنبه، تیر ۰۳، ۱۳۸۵

تارنوشتهای ما، سنگ قبر ما

به گمانم در بسی زمانها تارنوشتهای ما ، آنان که بخواهند و نخواهند غمی را بر دوش می کشند، به سنگ قبر می ماند. به آنچه عملی نشده یا نمی شود. ولی می خواهیم گفته شود. آنان که چنینشان نیست. غم عشقهای نایافته یا نایافتنی اند.

یادم به شعر زیبای دکتر مهدی حمیدی افتاد:

«نرگس نیم خفته را مانَد

غنچهء نو شکفته را مانَد

دامن کشان گذشت و هیچ نگفت

عمر از دست رفته را مانَد

عمر از دست رفته را مانَد»

و شگفتا که تارنوشتهای زنانه و از جمله فمینیستی را بیشتر از این دست یافته ام، همچون گلدانی در حسرت گلهایی،

عشقهای نایافته....

عمر از دست رفته را ماند!

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

بازسازی

وقتی گفتگاه بازسازی سنت ایجاد شد، برای بسیاری غریب نمود و بسیاری نیز سخنش را نارسا یافتند. به گمان خودم حرفم را صریح و ساده گفته بودم. اما انگار بسیاری اوقات فقط برای گمان خودم چنین بوده...
بازسازی سنت، برای من یعنی فهمیدن این که کیستم و فهمیدن کیستی همیشه عبارت از آن است که کیستی را بسازیم. چون هویت یا کیستی، چیزی در آن بیرونها نیست که برویم و کشفش کنیم؛ همانی هستیم که داریم ایجادش میکنیم. برای ساختن کیستی هم ناگزیر از آنیم که گذشته ای داشته باشیم و آن را بفهمیم. می گویند و درست می گویند «کسی که گذشته ندارد، آینده ای هم نخواهد داشت».
حالا این منم که در درون خودم بدین نیاز پی برده ام؛ اما این نیازی که در من شکل گرفته، که نیازی شخصی یا فردی نیست؛ نیازی است که زمانۀ من دارد و من به نسبت حضورم در این زمانه، دارم آن را درمی یابم. من آنقدر هستم که خود را می سازم، که خود را بازمی سازم. بیش از آن و غیر از آن اصلا نیستم. غیر از آن، اگر فکر می کنم که هستم، اشتباه می کنم؛ چون تنها ادای دیگران را درمی آورم؛ پس آنها هستند، نه من!
من هنگامی خواهم توانست عنوان و صفت ِ «بودن» را بر خود داشته باشم، که خویشتن مستقلم را بسازم و بشناسم. من به این می گویم باز سازی سنت؛ آنچه که در من و بر من می گذرد، این است.